Geceler koşup gider kısacık günlerin ardından. Bir korku ile kalır yaşlı adam orada, yaşlarıyla. Bu karanlığın son kahramanı ortaya çıktığı an kapanır kapısı, bir başka gerçeğin kapısı açılır ardından. Ve güzellik orada kalakalır, nedir ki güzellik sonunda?
Eldeki bir hayat, daldaki birçoğundan daha mı iyi? Oysaki hayat, herkesin birbirini izlediği bir fanus değil mi? Uzaklardaki altın topraklara ayak basmak, alışmak için cesur nakaratlar tekrarlamak, o tanıdık mücadeleden vazgeçip kendini bu tuhaf şimdiye bırakmak varken, nedendir bu inatçılık sonunda?
Yürek mi yemiştik, aptal mı doğmuştuk? Ayağa kalkıp ilk adımı attığımız günden beri dinlenmez olmuştuk. Dinlenen de olamadık, dinleyen de bulamadık. Vurulduk yola, bağıra çağıra… Ne kadar yürüdükten sonra birer korkak olmuştuk? Neydi ki cesaret sonunda?
Bir çadır kurup yerleştik sonra içine, ne ışık geçiriyordu ne ses, yankılarımızla yaşadık öyle bir karantinada. Çıldırmak işten değildi, etimiz ağırdı, bir sıkımlık ruhumuz vardı, bırakamadık.
Götürebileceğin her şeyi al yanına, gideceğiz elbet kalınmıyorsa...
Durmaya başlayacak durağa yaklaştığında ve durmaya doğru ilerleyecek yolcularını aldığında...
Nedir ki yaşamak sonunda?
Şarkı: Ben Kweller - In Other Words
Yorum Gönder